معمولا خانم‌های مجرد در دوران تعطیلات عید تحت فشار و استرس قرار می‌گیرند. شما خانم‌های مجرد در طول سال بخوبی توانسته‌اید خود را از چشم ایرادگیر بعضی افراد فامیل دور نگه دارید، ولی در هنگام تعطیلات عید، دیگر راه فراری وجود ندارد. خاله خانباجی های خانواده برایتان پشت چشم نازک می‌کنند و می گویند:

من عکاس نیستم. استایلیست نیستم. فتوشاپ کار هم نیستم. این مقاله در مورد لنز و نور و زاویه عکاسی نیست. این مقاله در مورد چی بپوشید، چه رنگی بپوشید و یا چطوری آرایش کنید، نیست. این مقاله در مورد ترفندهای فتوشاپ برای رفع ایرادهای چهره هم نیست. این مقاله در مورد خودتان است، در مورد خود شما: سوژه اصلی عکس.

یک دوست باهوش دارم که پزشک متخصص است. دختری خوش اخلاق، مهربان، بگوبخند، دست بخیر، ولی قدی کوتاه، چشم هایی ریز، عینک ته استکانی و دماغی نسبتا بزرگ دارد. شلخته لباس می پوشید، آرایش نمی کرد، کفش کهنه ورزشی به پا داشت و همیشه خدا لخ لخ کنان آدامس می جوید. (البته حالا بهتر شده است!)

من یک پسر 34 ساله هستم. یک آموزشگاه دارم. چهار سال است که منشی آموزشگاه به من علاقه مند شده است ولی من نه از نظر ظاهری او را می پسندم و نه از نظر رفتاری. البته اشتباهی که من کرده ام این است که چند بار او را بوسیده ام. او انتظار دارد که من با او ازدواج کنم. می گوید که چهار سال منتظر من بوده است و هر روز گریه می کند. دلم برای او می سوزد، حتی فکر کردم که با او ازدواج کنم. ولی این ازدواج نه او را خوشبخت خواهد کرد و نه مرا. مانده ام که چه کنم. مستاصل شده ام.