عقل کل و خنگولک

من بچه ندارم پس بخش دوم سوال رو نمی تونم جواب بدم.
اما راجع به بخش اول: من یه خواهر کوچکتر دارم که دقیقا 23 ماه از من کوچکتره. راستش از به دنیا آمدنش چیزی در خاطرم نیست. اما یه تصویر خوب دارم از زمانی که پدر و مادرم می خواستن اونو از شیر بگیرن. یه سبد پر از کیک فنجونی گوشه اتاق بود که به عنوان جایزه به خواهرم که قرار بود دیگه شیر نخوره می دادند و همینطور به من که همراه خوبی بودم.

سلام خانوم دکتر عزیز ☺من یک برادربزرگتر از خودم دارم او هم همین بلا را سر من میاورد😢کلا توی بازیها همیشه ازمن میبرد حتی اگه قرار بود تقلب های کوچکی بکنه 😈

من کلا خیلی بچه تلقی نمی شدم!باورتون میشه حتی یک عروسک هم نداشتم؟ فقیر نبودیما ولی زندگیمون خیلی ساده بود. بنابراین اصلا یادم نیست که برای آمدن بچه بعدی کسی آماده ام کرده باشد. برادر بعد از من چهار سال از من کوچکتر بود و چهارمی سه سال از سومی! این را خوب به یاد دارم که سومی حسابی به چهارمی حسودی می کرد. در منطقه ما تا حدود سی سال پیش خیلی از مردم بچه ها را با قنداق می بستند و در شهر ما به این کار پیچیدن می گفتند. مادرم می گفت یه روز وایساد بالای سرم تا برادرش را قنداق کردم. بعد با خشم کودکانه ای بهم گفت که: آفرین قشنگ بپیچش تا بندازیمش توی سطل آشغال! گمون نمی کنم لازم دونسته بودن که آن طفلی را هم برای آمدن مهمان تازه اماده کنند!

سلام گیس گلابتون عزیز، وای چه متلب جالبی،
راسش من فرزند ارشد خانواده و مجردم، فاصله سنی من با خواهرم 4- 5 ساله و کاملا این شیطنتا رو انجام میدادم :) حتی هنوزم وقتی کنار هم میشینیم یاد شیطنتای من وخنگول بازی های اون میکنیم و کلی می خندیم.
راستش مامان بابای من نیاز نداشتن مقدمه چینی کنن چون من خودم بخاطر تنهایی همیشه ارزوی داشتن خواهر یا برادر داشتم و یادمه که همیشه تو خلوتم با خدا حرف میزدم که خدایا یه داداش کوچولو بهم بده:) اینکه چرا میگفتم داداش رو یادم نیست اما یادمه خیلی خوشحال شدم از تولد خواهرم و همیشه تو نگهداریش به مامانم کمک میکردم و از این کار لذت میبردم.
اما یه موضوعی الان همش توی مغز من وول می خوره، راستش من واقعا ادم کمال گرایی شدم، از بچگی پدر و مادرم بهترین بودن رو ازم میخواستن و این الان خواسته من شده، یادمه واسه یه اشتباه توی امتحان مدرسه گریه میکردم حتی:))
من خیلی روی خودم کار کردم اما این کمال طلبی چیزای خوبی هم داشته برام از جمله موفقیت های شغلی و تحصیلی واسه همین خیلی انگار مایل نیستم ازش دل بکنم. اما تو ارتباطم با دیگران خیلی غلدر نیستما. فقط بیشتر به خودم سخت میگیرم تا جایی که بعضی اوقات خودمو درمورد اشتباه دیگران مسئول میدونم. چیزایی که اصلا به من ارتباطی نداشته اما فک میکنم من باید جلوشو میگرفتم :((
الانم یه مشکل دیگه دارم، این روزا حس میکنم حتی مادرم هم از من انتظار داره براش مثل یه خواهر بزرگتر رفتار کنم. یعنی گاها میبینم که توقعات بیش از حدی از من میره که یه درصدشو کسی از خواهرم نداره.راستش من خیلی از این وضع راضی نیستم و دلم میخاد مامان مامان من باشه همیشه، اگه من بخام نقش مادر رو براش بازی کنم پس کی مامان من بشه؟ !!!! اما نمی دونم چکار هم میتونم بکنم تو این وضعیت(چون احساس مسئولیت بیش از حدی نسبت به وضعیت خانوادم دارم و فک میکنم مسئولم کمک کنم تا شرایط خانواده از نظر حتی مالی بهتر بشه).
ببخشید خیلی درد دل کردم :) گفتم هم شاید به شناخت شما کمک کنه هم اینکه ممنون میشم راهنماییم کنید.
دوستون دارم.

من دو تا دختر دارم که 5 سال با هم فاصله دارن .
دخترم دیده بود که همه ی فامیلها 2 تا بچه دارن و این براش خیلی عجیب نبود . من و دخترم در مورد نی نی رویا پردازی می کردیم اینکه حدس بزنیم دختر هست یا پسر یا بیشتر شبیه کی هست و همیشه هم به این نتیجه می رسیدیم که حتما شییه خواهرش می شه همونقدر خوشگل و باهوش!
وقتی به تولد بچه نزدیک شدیم براش توضیح دادم که باید منتظر یه بچه کوچولو باشیم که گاهی گریه می کنه یا خودش رو خیس می کنه و مامان باید مراقبش باشم که زودتر بزرگ بشه تا بتونه با خواهرش بازی کنه!
خاطرات تولد خودش رو براش می گفتم و عکس هاش رو بهش نشون می دادم تا آماده بشه که قراره چه اتفاقی بیفته .
خوشبختانه نتیجه خیلی عالی بود و ما هیچ کدوم از مشکلاتی رو که مادرهای دیگه برام تعریف کرده بودن رو نداشتیم . اصلا ناراحتی و حسادتی ندیدیم .
البته در نگهداری یه بچه هم تا جایی که می شد سعی کردیم ازش کمک بگیریم و پدرش تلاش می کرد زمان بیشتری براش بگذاره تا کمبود وقت من جبران بشه .

من برادر بزرگتر و كوچكتر از خودم داشتم برادر بزرگم خيلي باهوش بود و هست و هميشه پدر و مادرم بهش افتخار ميكردن حتي اطرافيان هم به من ميگفتند تو چرا مثل داداشت نشدي؟الان كه صاحب شغل و الحمدلله زندگي خوبم ميبينم من مثل بقيه مردمم.اين داداشم بود كه خيلي خوب بود ولي اين توي اعتماد به نفسم تاثير گذاشته.بچه هم كه يكي دارم ميترسم خودم مثل والدينم فرق بذارم بين بچه هام

من خواهر و برادر کوچیکتر نداشتم ولی از اینکه یه نی نی بیاد و همه اونو از من بیشتر دوست داشته باشن و دیگه کسی با من بازی نکنه می ترسیدم و گریه می کردم!

به به چه بيان زيبايي...چقدر شيوا وروان....لذت بردم

سلام به همه دوستان خوبم و خانم دکتر عزیزم.
منم فرزند ارشد هستم حس عقل کل بودن در منم بوده و هست و باعث میشد تنهاییتصمیمات غلط غلوت زیاد بگیرم .البته خدارو شکر خدا مراقبم بود و آسیب چندانی ندیدم
من یک خواهر 30 ساله و سه برادر سه قلو 22 ساله کوچکتر از خودم دارم .هنوز مراقبشونم چه از نظر مالی و چه عاطفی هواشونو دارم .اگر یکم درگیر خودم بشم و ازشون بی خبر بشم عذاب وجدان میگیرم انگار گناه کردم یا کوتاهی
راستشو بخواین 10 سال پیش که دانشجو بودم شهر دور پدر مادرم به دلایلی باهم مشکل پیدا کردن و خواهر برادرای من از اختلافات و دعواهای اونا آزار دیدن من اون موقعها پیششون نبودم و وقتی هم که بودم اینقد درگیر حل مشکل پدر مادرم بودم که ازونا غافل شدم الان هنوز عذاب وجدان دارم و فکر میکنم با توجه الانم میتونم جبران کنم
الانم که اینارو نوشتم گریم گرفت..

سلام.
من بچه اخر هستم. و نیازی به اماده سازی نبوده.
اما دو ماه پیش فرزند دومم دنیا اومد.
قبل تولدش با پسر 4و نیم ساله ام کلی در مورد دخترم حرف میزدیم. پسرم مدام با دخترم حرف میزد و من به جای دخترم با صدای بچه گونه جواب میدادم.
بیشتر سونوگرافیا و دکتر رفتنا همراهم بود و حتی روز زایمان با من و پدرش اومد بیمارستان و بلافاصله خواهرش و من رو دید و خوشحال شد.
همیشه هم به همه در حضور خودش میگفتم که اون بوده که دعا کرده که خدا بهش خواهر داده، چون واقعا همین طور بود.
بعد دنیا اومدنش هم هنوز حرف زدن بجای دخترک ادامه داره. و اینکه همیشه میگم دخترک شبیه داداششه و ...
خدا رو شکر اوضاع خوبه. بهانه گیریای پسرم که دوران بارداری به اوج رسیده بود، خدا رو شکر بعد تولد خواهرش خیلی کمتر شده.

سلام گیس گلابتون عزیز ، گفتم حالتان را بپرسم تا دوستی چند ساله مان دوباره تازه شود ، چند وقتی نیامدم سر بزنم چون گرفتاری های زیادی داشتم ، شغلم را عوض کردم و کارهای دیگر.
وای چه پدر و مادر عاقل و آگاهی داشتید چقدر خوب ، با اینکارشون باعث شدند که شما احساس خوبی نسبت به بدنیا آمدن برادرتان پیدا کنید . من بچه سوم بودم و تنها یک خواهر بعد از خودم دارم که فاصله سنی مان کمتر از دو سال است و زمان بدنیا آمدنش ا بیاد نمی آورم .
اما این را از کودکی ام به یاد دارم که برادر بزرگترم که سال از من بزرگتر بود همیشه به من حسادت میکرد و در کل در دوران کودکی و نوجوانی مشکلات و درگیری های زیادی باهم در خانه داشتیم ، نمیدانم بدنیا آمدن من برای برادرم چه احساساتی را بوجود آورده اما نتیجه اش حسادت او به من شده بود. البته الان که بزرگتر شدیم او به شهر دیگری رفته و دیگر آن حال و هوای حسادت های گذشته از بین رفته اما تاثیر اتفاقات دوران کودکی هنوز بر روی روح و روان هر دوی ما بجا مانده است .
شاد باشید و سرفراز

سلام گیس گلابتون عزیزم...خاطره اتون واقعا خوب بود ...هر دو...
من خودم فقط یک پسر دارم اما میخوام تجربه ام رو راجع ب بدنیا اومدن برادر کوچیکترم بنویسم...
من یه دختر هفت ساله با ی برادر شش ساله بودم...یروزی مادرم به ما گفت که قراره یه نی نی دیگه هم به دنیا بیاد...ازون روز خیالپردازیهای منو برادرم شروع شد...من میگفتم دختره و اون میگفت پسره...خلاصه چند ماه کل کل و رویاپردازی تموم شد و یروز ظهر وقتی از مدرسه برگشتم دیدم مادر و پدرم از بیمارستان تازه از برگشتن...با شوق عجیبی دویدم ب سمت خاله ام و گفتم بچه چیه...
جواب خاله ام مثل آب سردی بود ک ریختن سرم: پسره
منم رفتم پشت در اتاق و حالا گریه نکن کی گریه کن خخخخ😂😂
خاله ام اومد سراغمو گفت : عیب نداره عوضش تو یکی یدونه ای 😥😥😥
این شد که حسرت یک خواهر برای همیشه موند روی دلم😥😥

منم از مدیر کل بودن استعفا داده ام و خیلی سبک شده ام و ازین حال لذت میبرم.😉