سه) شش ماه مشاوره بیفایده

سلام یه پیشنهاد نوشته های روی منو بار بالا همرنگ؛رنگ زمینه منو بار است یعنی هر دو سبز هستم به ختطر همین مشخص نیست . دوستون دارم و متشکر به خاطر این سایت گرانبهاتون

سلام گیس گلابتون جان. خیلی دلم برای نوشته هاتون تنگ شده بود. قلم خیلی خوبی دارید. از اینکه تجربه هاتون رو با ما سهیم می شوید بسیار ممنونم. مادر ناتنی شدن سخت است ولی باز بهشت زیر پای مادران است چه تنی و چه ناتنی.
وقتی انسان تمام سعی خود را می کند که بهتر باشد کافی است.واگرنه بهترینی وجود ندارد. برایم جالب بود که مشاورین اینقدر موضوع را جدی نگرفتند. یعنی مشاوره قبل ازدواج زیاد فایده ای ندارد؟
وچقدر بد است که نگاه جامعه به اینگونه خانواده ها خشن و غیر منطقی است. به نظر من هم بچه عزیز است ولی تربیت بچه مهم تر است. مسئله تربیت بچه در میان خانواده های معمولی هم مشکل ساز است. یکی می خواهد بچه را لوس کند تا عقده ای بار نیاید و دیگری می خواهد بچه با دیسیپلین بزرگ شود. حالا اگر یکی از پدر و مادران ناتنی باشند کار سخت تر است چون اطرافیان با دلسوزی های بی جا حرص آدم را در می آورند. به شما تبریگ می گویم که سختی ها را پشت سر گذاشتی و فرار نکردی.

دلم گرفت.با شناخت مختصر از طریق همین سایت نسبت به شما گیس گلابتون عزیزم بغض تو دلتونو حس کردم که گاهی از حرفا و رفتاراییی که فکری پشتشون نیست دل بزرگتون میگیره.
هر کسی یه جورایی زخم میخوره اما شما قوی و خلاق و پرتوانید میدونم از پس همه چی برمیاید و همونطور که با 1جمله باعث آرامش ما میشید خدا هم به شما آرامش و صبر میده.

گیس گلابتون عزیز
هر 3 نوشته ات رو در این مورد خوندم
با اینکه شخصاً چنین تجربه ای ندارم و در اطرافیانم هم شاهد چنین موضوعی نبودم اما انقدر ملموس نوشتی که الان احساس میکنم با این مسئله درگیرم
سعی میکنم این مطلبت رو هم خوب بخونم تا اگر دوستی در چنین موقعیتی قرار گرفت بتونم راهنمائیش کنم
و امیدوارم بتونیم به کمک هم فرهنگمون رو در این زمینه هم ارتقاء بدیم*

سلام واقعا ممنون که این قسمت را اضافه کردید.من دو پسر ناتنی دارم شش و هشت ساله البته آنها با ما زندگی نمیکنندولی در هر تفریح و گردش و مهمانی و هفته ای یک یاچند روز باماهستند همسرمن در زمان آشنایی های اولیه تنها یک جمله درمورد آنها گفت که 99درصد با مادرشان خواهند ماندوماهم در مورد بقیه مسائلشان صحبتی نکردیم!درحال حاضر ماپسری یک ونیم ساله داریم وخودتان تصورکنید سه پسر درکنارهم چگونه خواهد بوداز طرفی عمه ها وعموها هستند که دایه های مهربانترازمادر ودائم سراغ بچه هارامیگیرند ومعلوم نیست وقت جدایی ایندوکجابودند!وحالامن که دیو دوسری هستم اگرپافشاری برسر توافقاتمان کنم همان نودواندی درصد واز طرفی مخصوصاپسر هشت ساله همسرم که مشتاق بودن باماست اخیرا واگرمن نخواهم شخصیتش درهمانندسازی باپدر شکل نمیگیردو من عذاب وجدان دارم ولی واقعا ازپس بچه ی خودم بادرس ودانشگاه برنمی ایم وهمسرم هم تادیروقت کار میکند.الان حالت برزخی داریم گاهی من کوتاه می آیم ودوسه روزی پذیرای پسرانش هستم وگاهی درهفته پنج شنبه وجمعه هم تحمل بچه هاراندارم!ببخشید طولانی شد

سلام sana2 عزیز. من هم در حال ازدواج با مردی هستم که یک دختر 8 ساله داره و مادر بچه هم ایران نیست این حرفهای کسایی مثل شما خیلی روشنم میکنه . خیلی می ترسم مخصوصا اینکه من به خاطر شرایط شغلیم مجبورم گاهی اوقات تا 9 شب هم اداره باشم البته گیسوی عزیز گفت که مرد مهمه و این به نفع بچه هست ولی نمیدونم چیکارکنم مگه چند دفعه زندگی می کنم که بخوام ذجر بکشم مرسی از کامنتت چون باعث شد خیلی دست به عصاتر راه برم ممنون از شما هم گیسو جان که این قسمت حیاتی رو راه انداختی می بوسمتون

عزیزم در یکی از کامنتای گیسوی عزیز و یه قسمت از کتاب ازدواج مثل آب خوردن خوندم که خیلی از صحبتهای قبل از ازدواج حبابه و واقعیت یه چیز دیگس گرچه خودمم تو تجربه اولم این رو کاملا حس کردم متاسفانه مردا تا خرشون از روی پل میگذره دیگه همه قول و قرارهارو فراموش میکنن و مخصوصا زن قبل هم که میبینه همسر قبلیش ازدواج کرده از روی لج بازی هم شده دوست داره یه بلایی هرچقدر هم کوچیک به سر زندگی شوهر اولش بیاره نمیدونم خودمم خیلی مستاصل شدم نمیدونم باید به حرف کی گوش کنم

گیسو جان خیلی شجاع هست و من به خودم میبالم که هم جنس منه

.

دوباره سلام ممنون از راهگشاییت گیسوجون ولی سوال من دقیقا اینه که به عذاب وجدان خودم اهمیت بدم وپسر هشت ساله را نه دائمی بلکه بیشتر بپذیرم تابیشتر باپدرش باشه یانه این چیزی نیست که من نگرانش باشم وخودمو توسختی بسیار بندازم الان طوری هست که اگر من بخوام همسرم اونوبیشتر میاره اینواز شمایی میپرسم که درجوابم مثل همه سریع نمیگید"چطور دلت میاد اون فقط یه بچه ست!"
در جواب کوه یخ هم بگم عزیزم تازه وضع من خیلی خوبه چون مادر بچه ها خیلی مسئولیت پذیره وطالب بچه ها وهمسرم عاشقانه های زیادی را در حد توانش برام انجام میده و تازه مهم تر اینکه بچه هاش زیاد دردسر ساز نیستند فقط کمی لوس اند وبامن کنار میان تقریباالبته سه سال زمان برد تا به اینجا رسیدیم من هشت ماهه باردار بودم وترم آخر ونمیتوانستم مرخصی بگیرم همسرم اصرارداشت پسر هفت ساله اش بامازندگی کندودر نزذیکی مابه مدرسه برود وبماند کارهایی که مادر بچه برای از دست ندادن بچه کرد وبچه ای که باجیغ ودادبه منزل ما می آمد چون ترس جدایی از مادرش راداشت ولی حالا به لطف خدا خیلی بهتر هستیم وهمسرم منطقی تر شده است .

سلام گیسو جان . روز بخیر
کاش این مطالب رو ادامه می دادی . چون واقعا مفید و خواندنی بود.

گیسو جان
وقتی مطالب شما رو خوندم دو روز گریه کردم . یک روز متفکر شدم و دیشب راجع بهش با همسرم گفتگو کردم و ایشون هم باهام همفکری کرد .
بعد از گفتگوی یک ساعته و بیان تمام دغدغه هام گفت : ما که داریم مهاجرت می کنیم و تو خیالت راحت باشه دیگه نه بچه رو می آرم که رفتار های زشت و ناخوشایندشو ببینی و نه تا سالها ارتباطی خواهیم داشت . اما در نهایت من پدرش هستم و این کتمان شدنی نیست . خانواده ام هم اگر هر دلسوزی بی جای دخالت گونه ای می کنند بی خیالشون باش و بذار هر کار می خواهند بکنن. مهم نباشه واست و به زندگجی خودت و فرزند اینده ت متمرکز شو .
می دونی گیسو جان شنیدن این حرف ها از همسرم دلگرم کننده س اما من انقدر در این چند سال اذیت شدم که سخت می تونم باور کنم .