بعد از ازدواج، به علاقه مندی های خود پشت نکنید!

گیسوجان من باربارا دی آنجلیس در کتاب خودش یک راه حل پیشنهاد داده است : بپذیریم که همسرمان موظف نیست به علاقه مندی های ما علاقه مند باشد. بپذیریم که بعضی تفریحات و علایق خود را باید بدون همراهی همسر و با همراهی دوستان یا دیگر اعضای خانواده انجام دهیم. هم رابطه مان با دیگران بهبود می یابد هم با همسرمان.
خودش مثالی می آورد. شوهر باربارا به ورزش به خصوص گلف علاقه داشت و باربارا علاقه ای نداشت. به هر حال تصویر باربارا در ذهن همسرش خراب شده بود و حتی شوهرش فکر می کرد همسر مناسبی انتخاب نکرده است. باربارا همین نکته را به او گوشزد کرد و از او خواست بین علایق شخصی اش و زندگی مشترکش مرز و تفاوت قایل شود و اصراری به مخلوط کردن آنها نداشته باشد. همسر باربارا از آن به بعد با همراهی دوستان خودش به ورزش پرداخت.
ما فکر می کنیم اگر عاشق کسی هستیم او باید همه جا ما را همراهی کند. در واقع گاهی زن و شوهر آنقدر به هم نزدیک می شوند که دیگر به خوبی قادر به دیدن یکدیگر نیستند. خوب اختلاف در علاقه های زن و شوهر باعث می شود آنها مقداری از یکدیگر فاصله بگیرند و همدیگر را بهتر ببینند. دیدم به این قضیه چندان منفی نیست.

راستش گیس گلابتون از دیشب دارم فکر می کنم به حرفهایتان. نمی دانم این پست چرا من را اینقدر تکان داد. نمی دانم چطوری بگویم ولی باید اعتراف کنم که این یکی دو روز فهمیده ام... فهمیده ام شاید خانواده من نسبت به من همان احساس شما نسبت به شوهرتان را دارند. نه تنها خانواده ام که حتی شاید دوستانم.
می دانید من ناخواسته گرفتار شیوه تفکر فرمولی و آکادمیک شده ام و خودم توجه نبودم. یک فرمول برای خوب بودن خودم گذاشته بودم و همان را در مورد اطرافیانم اجرا می کردم. تا حد زیادی اوضاع با آرامش پیش می رفت اما من هرگز از ارتباط هایم شاد نبودم. حالا فهمیده ام آن آرامش نبود بلکه کسالت در رابطه بود. گیس گلابتون من در تمرینات ازدواج دائما می نوشتم می خواهم با همسرم یکدل و یکرنگ و همراه شوم. شاید همین کار بالاخره من را متوجه اشتباهم کرد. می دانید من خیلی وقت ها با خانواده ام به درخواست خودشان همراه شدم اما نه با دلم که فقط از روی فرمول. نتیجه همان شده بود که شما نوشته اید. گیس گلابتون از امروز تصمیم گرفتم اگر با کسی همراه می شودم از سر اکراه و وظیفه نباشد بلکه از سر شوق باشد. شوق همراهی و همدلی و یکی شدن با کسانی که دوستشان دارم. تفکر آکادمیک را برای همان دانشگاه می گذارم. باور کنید امروز این کار را که کردم بازخوردی دریافت کردم که باورم نمی شد. بارها پدرم از من خواسته بود که در ورزش همراهی اش کنم. بارها. اما من یا نمی کردم یا با اکراه. اینبار به گونه دیگری با او همراه شدم. روزی شاد و سرشار از برکت را گذراندم. یکی از بازخوردهایی که گرفتم این بود که پدر به من گفت در جای مناسبی آگاهی کار دیده است. اصلا فکر نمی کردم پدرم در این فکر بوده باشد. و مادر و پدرم هر دو توافق داشتند. گفتند تو سرکار که می روی فرزند بهتر و دختر شادتری هستی. بله این فقط یکی از بازخوردهای همدلی و همراهی از ته دل بود. حالا خدا از من راضی تر است.
گیسوجان ای کاش همه همسران و همه خانواده ها این را می دانستند. می دانستند که چقدر شیرین است که دنیا را از دریچه چشم کسانی که دوستشان داری ببینی و قلبت با قلب آنها بتپد.
گیسوجان درس خوبی به من دادی و همیشه قدردانت خواهم بود.

پذیرفتم که اون با من فرق داره و این البته آسون نبود. درد داشت که بعد تنهاییهای تجرد تنهاییهای تاهل را تحمل کنم...این بود که چیزهایی را که با هم ازشون لذت میبردیم پررنگتر کردم مثلا صبح زود بیدار شدن ...رفتارهایی که به احترام به طبیعت و سلامت و ...مربوط میشد و... همینطور سعی کردم تحت فشار نذارمش ..حالا بعد 16 سال انگار حساستر شده... یه دفعه مکث میکنه..یه چیزایی می بینه تحسین میکنه...خب منم خدا رو شکر میکنم. منم کم کمک دارم انضباط و اراده را ازش یاد میگیرم. اما با همه اینا دروغ چرا گاهی دلم پر میکشه برای یه زندگی که توش هماهنگی بیشتر باشه

گیس گلابتون جان سلام...نوشته های اخیرتان داره منو یه کم در مورد آقای شوشو گیج میکنه..تو ذهنم هست که بارها از با هم گشتنتون توی طبیعت گفته بودید و لذت برده بودید..حتی یادمه یه جایی انگار تو مسابقه خاطره نویسی نوروز 92 ایشون نوشته بودند که شب با هم به جنگلی رسیدید و شما گریه کردید و ایشون تحت تاثیر عشقتون به طبیعت قرار گرفتن و...ای بابا مطمئنا شما بهتر از من شوشوی گرامیتان را میشناسید لابد حافظه من قاطی کرده..ببخشید اگر پرت گفتم.
و اما سوالتان من نگاه شهودی و احساسیی به دنیا دارم و دوست دارم زیبایی ها را مزمزه کنم...اما همسرم خیلی منطقی و فنی نگاه میکنه اولین بار توی ماه عسل متوجه عمق فاجعه شدم که من میخواستم بشینم و توی هوای حافظیه و سعدیه غرق بشم اما اون در اومد که خب دیدیم بریم دیگه!! خیلی جا خوردم...فک کردم زندگیمو باختم..آخه من با این چطور تا ته زندگی برم خدا...؟!...ولی خب کم کم سعی کردم که برخی لذتهای هنری را تنهایی تجربه کنم و فک نکنم که این جوری از هم دور میشیم...کلام جبران خلیل جبران خیلی برام الهام بخش بود که:آری در سکون یاد خدا نیز با هم خواهید بود اما بگذارید فاصله‌ای در پیوستگی‌تان باشد تا نسیم آسمانی در میان شما به رقص درآید.
به یکدیگر عشق بورزید اما عشق را به بند نکشید.
هر یک از شما جام همسرش را پر سازد اما هرگز از یک جام منوشید.
هر یک از شما نان خود را با همسرش تقسیم کند اما از یک قرص نان نخورید.
هر یک از شما دل خود را به همسرش دهد اما مبادا چنین بخششی برای اسارت باشد.
مانند ستون های معبد در کنار هم بایستید اما زیاد به هم نزدیک نشوید چون بلوط و سرو در سایه هم نمی‌رویند...

معذرت میخوام منظور من همون life coach خودمان بود...می دانم که کلمه مرشد در فرهنگ ما کلمه واکنش برانگیز و دردسر سازیه. چشم دیگه استفاده نمیکنم

با دانشجوهایم پروژه هیجان انگیزی داشتیم که گزارشش را نوشته ام و خوشحال میشوم اگر بخوانید
http://gahyman.blog.ir/

امروز زندگی عسلی را کلید زدم در حالیکه بخشی از وجودم اعتراض داشت و میگفت که روی دغدغه اصلیم متمرکز شوم. اما ته دلم می دونستم که چقدر بهش نیاز دارم

گیس گلابتون عزیز
ممنون از اینکه خاطرات و مسایل زندگی مشترکتون را اینجا می نویسید تا از دانش و تجربه شما بهره ببرم.
من عاشق کوهنوردی بودم. دوران اشنایی هم، چند باری از همسرم خواستم با هم کوه برویم و صحبت کنیم. او هم قبول کرد و ظاهرا با اشتیاق امد و در ازمون کوهنوردی! قبول شد.
اما متاسفانه بعد از ازدواج به دلیل مشغله زیاد وی،(و البته به ضمیمه چند دعوای مفصل بر سر این خواسته من) کوهنوردی از تفریحات ما به کلی حذف شد. من هم شنا و ورزش در سالن را جایگزین کردم. فرصتی هم که پیش اید، طبیعت گردی می کنیم، البته از نوع تنبلانه اش!
راستی، چرا بعضی ازدواج ها بسیار پر تنش و برخی بسیار ارام است؟ من و همسرم ازدواج پر تنشی داشتیم و با تلاش زیاد به ارامش رسیدیم.

سلام یه ترانه همسرانه گفتم خوشحال میشم بخونید