چگونه تاب بیاورم و طاقتم طاق نشود؟

بسیار زیبا ،چه موضوع و متن جالب و جدیدی.مرررسی.

من در این روزهای سخت خودمراقبتی میکردم،حالا شما خود آگاهی اندیشه ورزی و حفظ اند یشه وسیع رو بهش اضافه کردید .مقالتون عالیست.

سلام صبحتون خوش. چقدر خوب که دوباره برامون می‌نویسید و چه مطالب مفیدی. ناخودآگاه و لنگ لنگان درگیر این چهار عمل شده بودم ولی حالا که اسمش را یادم دادید قشنگتر شد و بیشتر میفهممشون.
من هم سعی میکنم پایبندیم به قدمهای کوچک رشد را حفظ کنم. مدتهاست هروز نویسی توی وبلاگم داشتم ولی از سه تا ۲۳ مهر وقفه افتاد به قول شما دست به زانو گرفتم و بلند شدم و دوباره زنجیره را ساختم ایشالا تا ۲۶ دی میخوام ادامه‌اش بدم.
زنجیره زبان خوندنم هم ۴۳ روزه شده. باور میکنید روزی ۱۰ دقیقه وقت گذاشتم و چقدر موثر بوده ؟ دیشب ایمیل نیل دونالد آلش را که متن عرفانی نسبتا نامتعارفی هم هست به خوبی فهمیدم. این برای سطح پایین زبان من خیلی عالیه.
باید خودمراقبتی را بیشتر کنم . ممنون که یادم انداختید. برای فردای روشن و آزاد تنها و دلهای قوی لازم داریم و دستهای پرتوان

راستی توی این روزها ما اهالی خانواده‌های مذهبی یه چالش سخت دیگه هم داریم و اون مخفی کردن دخترهامون از مامانهامون هست که کار غم‌انگیزیه🤕

سلام دکتر آناهیتای عزیزم
بسیار عالی نوشتین. شخصیت پخته و بلوغ رفتاری شما همراه با شور زندگی تون رو خیلی دوست دارم. امیدوارم یک روز مثل شما قوی و بالغ بشم.

گیس گلابتون جان
ممنون که تجربیاتتون در زمینه افزایش تاب آوری رو با ما در میون گذاشتید.
چقدر از این جمله تون خوشم اومد، چون فکر می کنم خلاصه تاب آوری هست:
اگر کنترل شرایط از دستم خارج باشد، روی مواردی که در کنترلم هست، متمرکز می شوم.
زنده باشید

سلام خانم دکتر عزیز
چه خوب نوشتید از تاب آوری و چهار عمل آن، برای من دو موضوع آخر یعنی اندیشه ورزی و دید وسیع داشتن جالب توجه و جدید بود. سعی میکنم دیدم رو اینگونه تغییر بدم. متشکرم.

سلام. گیس گلابتون جونم. ممنون که این چراغ راهنما روبرای ما روشن نگه داشتین. وباسرنخ دادن بهمون راه رونشون میدین.

درود بی‌کران بر شما.
به خاطر نوشتن این مقاله کوتاه و در عین حال جامع و مانع از شما سپاسگزارم.
شاید گفتنش کمی عجیب باشد؛ اما حال من این روزها خوب است! دلیل آن هم برنامه کاری فشرده و همان‌طور که شما به زیبایی نوشته بودید، خودمراقبتی و حفظ دیدگاه وسیع‌تر است.
پُر می‌خوانم؛
پُر می‌نویسم؛
حسابی آشپزی می‌کنم. من عاشق آشپزی هستم و آشپزخانه بهشت کوچک و رؤیایی من است.
سفرهای کوتاه یکی دوروزه را در برنامه‌های خودم قرار می‌دهم.
و مهم‌تر از همه در حال انجام تمرینات محصول آموزشی بسیار ارزشمند «خداحافظ خشم» هستم.
داستان شیرین و پر کشش «زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست» نیز در نوبت خواندن مجدد قرار دارد. دوبار آن را خوانده‌ام، حسابی لذت برده‌ام و بر شما درود و آفرین فرستاده‌ام.

معتقدم؛ «گر نکوبی شیشه غم را به سنگ
هفت رنگش می شود هفتادرنگ...»
پاینده باشید.

سلام گیس گلابتون عزیز
این روزها منم سعی می کنم خودن رو مشغول کنم ولی خب هر روز خبر ها رو دنبال می کنم گاهی سخت میشه که به لحظه ی حال برگردم

این روزها برای من دو بعد داره .
من در پس این تاریکی نور میبینم .
در من امید آینده روشنتری دمیده شده و فکر میکنم این سیاهی تباهی نیست پایان شب هست و دم دمهای سپیده صبح

حال عمومی من خوبه .خیلی خوب . و خب از این بابت مدیون شما هستم . ای کاش سایت قابلیتی داشت که نظرات قبلی ما و پست هایی که براتون گذاشتیم آرشیو میشد . مرور پستهام برای خودم هم شعف انگیزه .و فکر میکنم سیری که داشتیم و تاثیر شما در اون مشهوده .

چند وقتی که کم کار تر شده بودید فکر کردم یه روز برای مشاوره بیام پیشتون و بهتون سر بزنم .

دلم میخواد برای افزایش تاب آوری به شما یاد آوری کنم چقدر عزیز و موثرید و چقدر همه عمرتون ( من جمله 40 سال اول ) در ساختن اونچه هستید موثر بوده

برای نمونه از تاثیرتون روی زندگی خودم میگم .

شاید اگر شما پزشک جراح نبودید
شاید اگر سعادت آباد نشین نبودید
شاید اگر ...
انقدر نوشته های شما به موقع من ( و لابد خیلی کسان دیگه رو ) تحت تاثیر قرار نمیداد .
شاید اگر صادقانه کسی چون شما از تاثیر روابط و عشق و ازدواج و اهمیت مسائل مالی شخصی روی زندگی نگفته بودید من اینجا که امروز هستم نبودم .

روزی که با شما آشنا شدم یه کارشناس سرمایه گذاری بودم که ارشد مدیریت مالی از دانشگاه تهران داشت . سخت کار میکردم . پس انداز خاصی نداشتم . با اینکه مهارت علمی قابل قبولی داشتم تاثیرش در زندگی خودم کمرنگ بود و فقط منجر شده بودم رشد حقوقم همگام با تورم و دلار باشه اما این درآمد در دارایی هام بی اثر بود. مجرد بودم و 27-28 ساله .

شما چشم های من رو باز کردید . آموزه های شما در زندگی مشترک و دارایی هایی که امروز دارم بسیار موثر بوده . ممنونتونم .

سلام گیس گلابتون عزیز دوست داشتنی. بله روزهای تلخی می گذرند... من حس دوگانه دارم گاهی از تصور نوری که می آید شادمان می شوم گاه از کش آمدن این شب طولانی، می هراسم. دوست دارم درباره ی حفظ دیدگاه وسیع تر بیشتر بدانم. چیزهایی که از این عبارت برداشت می کنم دلگرم ترم می کند. به امید روزی که روشنی صلح و خرد و عشق همه جا گسترده باشد.

سلام به شماخانم دكتر عزيز . ممنون از مقاله و نثر زيبا شما من علاوه بر مشكلات و دغدغه هاي روز كشور خيلي مشكلات خانوادگي و ناراحتي و غم برام تو اين چند وقته اتفاق افتاده پس كار من خيلي خيلي سختر هست . از طرفي احساس تنهايي شديدي ميكنم و دوست دارم ازدواج كنم اما با اينهمه مشكلات خانوادگي نميتوانم كاري از پيش ببرم . اما اميدم از دست نميدهم چون باور دارم به مهرباني و لطف خدا و بندگان مهرباني كه سر راه من قرار ميگيرند . نور به زندگي شما

سلام به روی ماه شما... چه بگویم از اینکه این متن که بسیار مفید و پرمایه است، حسابی حرفه ای است. وای خدایا معلم من چقدر بزرگ و بزرگتر و عمیق و عمیق تر میشود. روزهای سیاه من هم کم از شما نیست، من همیشه میگویم دردهای وطن قابل تشبیه به درد مهاجرت است، در مهاجرت گرچه عزیزی را از دست نداده ای اما خودخواسته از زیستن در نفس های آنها، خود را محروم کرده ای... می بینید! گرچه از مرگ عزیزان دردناکتر نیست اما عمیق تر است. درد میهن هم از حالت هیجانی اولیه خارج است، یکجوری دردش لایه ای از عمق وجود را میخراشد. راستش برای من پناه بردن به جزییات مفید بوده، پیادروی در جنگل، خوردن صبحانه کامل در باغچه خانه مان انگار که آخرین صبحانه عمرم است و فردا باید این خانه را تخلیه کنیم، کتاب خواندن، معاشرت کوتاه با یکی دو دست آلمانی 60-70 و آرام، بسیار تسکین دهنده بوده است. راستی که اینها البته که کوچک و جزیی نیست و البته در کنار همه اینها هرگز به خودمون سخت نگرفته ام، این را چه خوب گوش زد کردید. ممنونم...

سلام خانم دکترجان ممنون از عنایت شما و معرفی کتابهایم .من خواننده سایت شما هستم .خداقوت عالی می نویسید.

سلام گیس گلابتون عزیزم، ممنون از مقاله مفیدتون. من یه سوالی خدمتتون داشتم. وظیفهٔ من نوعی در این شرایط کنونیِ ایران چیه؟ من هر کاری می‌کنم از خود مراقبتیِ صرف و اندیشه ورزی تا داشتن دیدگاهِ وسیع راضیم نمیکنه. از اون طرف هم مخالف آسیب خوردن هر کسی، من جمله خودم، در این جریانات هستم و اصلا ایران نیستم، اما این اعدامها داره دیوونم میکنه و یه چیزی تو مغزم میگه یه کاری باید بکنی، فکر کن اون که تو صف اعدامه خودت بودی یا عزیزت بود، چه حالی داشتی؟ حس می‌کنم ترسو هستم و می‌تونم یه کاری بکنم، اما نمیکنم. ممنون میشم اگه نظرتون رو در مورد این حس "انتظار از خود در عین ناتوانی" بفرمایید.

ممنون از مقاله ارزشمندتون🌺
در مورد دو دیدگاه اندیشه ورزی و حفظ دیدگاه وسیع تر، میشه بیشتر توضیح و مثال بزنید؛بنظرم پیدا کردن و حفظ این دو مقوله الان تو این ایام برای همه ی ما مثل اون دو مورد قبلی که فرمودید(خودمراقبتی و خود آگاهی ) لازمه ولی متاسفانه بلدش نیستیم و تو این دو مورد لنگ میزنیم
بنظرم خودش جای حرف توی یه مقاله رو داره🌺

سلام ممنون از مقاله خوب و انرژی بخشتون
وجود این نوشته کمک خوبی بود برای گذر از این روزها که ظاهراً پایانی ندارد.

سلام.. چقدر خوبه به این جنبه تلخ از زندگی هم توجه دارید آدم وقتی تو همچین شرایطی گیر میکنه به این همدردی ها و راه چاره ها نیاز پیدا میکنه. همه این گفته ها کمک کننده ست اینکه عزیز ما در دنیای دیگه منتظرمونه که پیشش بریم، تسکین میده ولی درمان کننده نیست. زندگی خیلی زیباست دنیا با تمام رنج هاش خیلی لذت بخشه آدم دوست نداره برای یه لحظه پلک ش رو هم بره نکنه این همه قشنگی رو نبینه ولی وقتی عزیزی رو از دست میدی وقتی هر روز صبح چش تو باز میکنی تو خونه ای که دیگه پدری توش نیست نه صداشو میشنوی نه خودشو می بینی دیگه زیبایی ها و لذت های دنیا چه مفهومی میتونه برات داشته باشه!! از رحمت خداوند نا امید نیستم وقتی پدرم رفت گفتم خدا هست دلتو بده به اون که جاودانه ست ولی ای کاش آدما میتونستند زمان رفت شونو تعیین کنند اینجوری رنج دوری از عزیزترین کساشونو تحمل نمیکردند. خیلی سخته خییییلی سخته چی بگم که فقط پدر از دست داده میفهمه چی میگم