سفری معلق بین دو سال: ۲۰۱۵-۲۰۱۴ (شماره دو)

گیس گلابتون عزیز ما که میانسال نیست!

این نکات رو رعایت می کردم ولی توضیح و بیان قشنگ شما خیلی خوب بود و دیگه هیچ وقت این چیزا یادم نمیره.

سلام
دیروز تو مطب دکتر منتظر نشسته بودم ، یکی از هم کلاسی های دران راهنمائی رودیدم خوشحال شدم که خب میشه باهاش حال و احوال کرد و این مدت طولانی انتظار رو کوتاه کرد اینطوری . اون روش اونور بود هی با خودم کلنجار رفتم خب شاید نخواد با من حرف بزنه شاید نخواد من از حا ل و احوالش بدونم . اصلا شاید از من خوشش نمیادخلاصه یه عالم از این حرفها با خودم گفتم . اخر سر دیگه از بس منتظر شده بودم و هی خمیازه کشیدم دیگه سر صحبت رو باز کردم .
شما خانم فلان نیستی تو مدرسه فلان کنار فلانی می نشستی بعد رفتی مدرسه فلان جا ؟ تعجب کرده بود منو نشناخته بود کلاس میذاشت نمیدونم
یه مقدار من پرسیدم خب چکار میکنی چی خوندی ازدواج کردی چن تا بچه داری و این چیزا ؟ اونم جواب داد و چن سوالی از من پرسید . نیمدونم باز رفت تو خودش . در حالی که نقاط مشترک زیادی داشتیم که از هم بپرسیم . من دوست نندارم به عنوان ادم فضول شناخته بشم .منم دیگه سکوت کردم و هی منتظر شدم هی منتظر شدم تا وقت بگذره .

یا مثلا من شماره موبایل شما رو با تماسی که شما گرفتید داشتم ولی گفتم این فقط بابت یک کار بوده و تمام شد و رفت دلیل نداره من بخوام این شماره رو نگه دارم . در حالی که می تونستم شماره رو سیو کنم شاید اینجوری با شما در ارتباط بیشتری بودم و می تونستم از مصاحبت و دوستی با شما لذت ببرم و شاید این شروع یک رابطه دو سویه خوب میشد . ولی من اینکار رو نکردم.
خب تا کجا ادم باید ادامه بده ؟ چون معتقدم ما ایرانی ها و باز در شهرستان ما واقعا روابط بسته هست . مردم در خودشون فرو رفتن و هی با خودشون کلنجار میرن .آیا باید ادامه بدی تا یخ اش اب شه یا بزاری در حال خودش باشه .

سلام
تو رو خدا نگید میانسال ...

ازتون یاد می‌گیرم...

سلام خانم دکتر نازنین من دو سالی هست که مرتبا نوشته های شما را می خوانم و لذت می برم . مترجم کتابهای روانشناسی هستم و از نظرات شما استفاده می کنم. قلمی عالی و روان دارید . ممنونم

ببخش گیس گلابتون که اینو میگم و مطمءنم موافق نیستی.من حزو این دسته هم نیستم که ناراحتیم به این علت باشه ولی برام ناراحت کننده است که پشت سر یه نفر بگیم فضول و توی روش ازش تعریف کنیم.دوس نداشتم

و البته حرف من چیزی از فن بیان شما کم نمیکنه.آرزوی بهترینها رو دارم.

گیس گلابتون جان سلام شبت بخیر
من از آدمهایی هستم که زیاد دایره دوستی مو ، گسترش نمیدم.
از آدمهایی که همه جای ایران دوست و رفیق دارن، یا اینکه باهاشون داری توی خیابون راه میری، به سیصد و شصت نفر سلام میکنن بدم میاد...
آدم بسسسسسیار خوش خنده و خوش رویی هستم ولی تا جایی که نیاز نداشته باشم با کسی آشنا نمیشم . مثلا من روزی حدود 1 ساعت در اتوبوسهای درون شهری هستم. عمراً اگه با کسی مگر در حد نیاز حرف بزنم.
مثلا کلاس جدیدی که ثبت نام میکنم تا 4 جلسه اول با کسانی که زودتر از من به اون کلاس میرفتن، فقط در حد سلام، خدافس، خسته نباشی، گلم اون وسیله رو بده و ... حرف میزنم
کم کم باهاشون صمیمی میشم...
به نظرتون کارم درست نیست؟؟
من حس میکنم خیلی پرستیژداره!!

گیس گلابتون امروز یه اتفاقی افتاد که به نظرم من رو خیلی شبیه این دو تا دخترخانوم قصه ی شما کرد :( واقعا از دست خودم ناراحتم اما دیگه پشیمونی فایده ای نداره وباید ازش درس بگیرم(هر چند دیر...)
تو حیاط دانشگاه داشتم به همون حالت شل و ول همیشگی خودم راه می رفتم که یه آقایی از پشت سر بهم گفت خانم شما چه رشته ای هستید؟! من رشته مو گفتم
- لیسانس یا فوق لیسانس؟
- لیسانس
ترم چند؟
-5 چطور؟(این جا دیگه داشتم می ترسیدم! یه کم مکث کردم از اونجایی که احساس خطر می کردم راه رفتنم منقبضانه و حرف زدنمم هم عین آدم نبود! شاید اگر می دونستم یا اطلاع قبلی داشتم احترام بیشتری میذاشتم و مودبانه تر جواب می دادم!(آخه تو کلاس زبان نوشته بود جواب های یک کلمه ای بی احترامیه و باید در قالب جملات بیان شه))
- بعد گفت که منم همین رشته م البته فوق دکترا!!
- من هم از اونجایی که به نظرم رشته مون خیلی سخته و دوسش ندارم همینجور کف کردم و گفتم واووو!!
یهویی گفت موفق باشید و پیچید و رفت!!(شایدم نگفت! شایدم من خیلی خشک برخورد کردم!)
الان من موندم که رفتار درست تو این موقعیت چی بود؟ حس می کنم فرصت بزرگی رو از دست دادم من تو فاز ازدواج نیستم اصلا شاید هم اون آقا مجرد نباشه(تو سنی که دانشجوی فوق دکتراس!) ولی خب الان که زیر پروژه ها داریم له میشیم شاید اگر مکالمه رو بهتر مدیریت می کردم می تونستم ایمیلش رو بگیرم شاید راهنمایی یا کمک می کرد ...
خلاصه که خیلی حس ترس و شوکه شدن و ... دارم. اگر مثلا یه آقایی بود که ازش خوشم می اومد و واقعا نمیخاستم فرصت رو از دست بدم چی؟!؟! از خودم بدم اومد که آموزش ندیده هستم! یه بار نگهبان خوابگاه یه نکته ای رو بهم گفت و گفت از مامانت بپرسی بهت میگه ولی خب من مامانم خودشم بلد نیست که بخاد به من یاد بده! آدم باید این چیزا رو از کجا یاد بگیره؟؟ الان من باید به خودم افتخار کنم که اطلاعات شخصیمو به یه فرد غریبه ندادم و اجازه ندادم یه نفر باهام صحبت کنه!(به نظر خودم افتخار حساب نمیشه!! اما خب اگه برا پدرم تعریف کنم حتما بهم میگه آفرین!) یا باید خودم رو دعوا کنم که مهارت های اجتماعی نداره؟
اگر اون آقا سوالات شخصی می پرسید باید چه جوری جواب می دادم؟ کلا باید چکار می کردم؟:(
یاد جمله ی we dont have good or bad there is trained or untrained افتادم!

از اینکه کامنتم طولانی شد معذرت میخوام
خیلی هیجان زده شدم کلی نوشتم (شما فرض کنید من چن نفرم! جوابی که میدین میرم برا دوستام تعریف می کنم!)

خب اگر با روی باز جواب می دادم که منو به رگبار سوالات بسته بود و شاید سوال شخصی هم می پرسید در چنین مواقعی آدم باید چی جواب بده؟

نمی دونم الان که فکر می کنم آره سوال شخصی خاصی وجود نداره!
من 20 سالمه! خیلی نوبی بود کامنتم؟