من بالاخره توانستم در روز هجده خرداد، ساعت سه بعدازظهر، اولین کیک خوشمزه عمرم را بپزم! پس از آن دو بار دیگر هم پختم. الان تقریباً خیالم راحت است که می‌توانم کیک ساده خوبی بپزم.

من هیچوقت به فکر مهاجرت و رفتن از ایران نبودم. نمی‌دانم چرا. شاید ما را اینجوری بار آورده بودند که باید بمانی و کشورت را آباد کنی. وقتی ما بچه بودیم روی مفهوم عشق به وطن خیلی کار می‌شد. ما هر روز به پرچم سلام می‌کردیم و به اهتزار درآمدن پرچم سه رنگ ایران، قلب مرا پر از شور و اشتیاق می‌کند.

دوست دارید در مدت 30 روز یک رمان بنویسید؟ بفرمایید و دنباله مطلب را بخوانید.

چهارشنبه، هفده خرداد:

داعش و حمله تروریستی و وبینار و من و ...

قرار بود پنجشنبه 21 اردیبهشت به شمال برویم. من دوشنبه بیمار بودم. سه شنبه تا دیروقت در کنسرت خنده بودیم. چهارشنبه صبح له و لورده بودم. دبه کردم و گفتم نرویم. دلم می‌خواست بخوابم، استراحت کنم. دلم می‌خواست آقای شوشو چند تا تابلو را به دیوار بکوبد و شیر لق شده آشپزخانه را تعمیر کند. در واقع داشتم یک تعطیلات مهیج را با یک آخر هفته کسل کننده طاق می‌زدم.

چند سال اول ازدواجمان، من و همسرم خیلی دعوا می‌کردیم و چند بار تا پای طلاق رفتیم و برگشتیم. قبل از ازدواج 9 ماه مشاوره گرفتیم، دریغ از یک کلمه حرف حساب. پس از ازدواج سه سال مشاوره گرفتیم. من 9 ماه به تنهایی مشاوره گرفتم، به اصلاح کوچینگ شدم و کلی مشاوره دونفری داشتیم. بالاخره وقتی مشاور گرامی پس از چهار سال مشاوره دادن فرمودند: طلاق بگیر. بعد هم باید شش ماه مشاوره پس از طلاق بگیری تا افسردگی پس از طلاق درمان شود!

یکی دو سالی است با کارهای بامزه آقای حسن ریوندی آشنا شده‌ام. دلم می‌خواست در یکی از برنامه‌های زنده او شرکت کنم، ولی نمی‌دانستم چطوری. در سایت رسمی آقای ریوندی، اطلاعات زیادی وجود ندارد. یکی دو هفته پیش خبر شدم...

چند سال اخیر، موقع نمایشگاه کتاب، یک روز در غرفه نسل نواندیش حضور پیدا می‌کنم. دیدن شما به من انرژی می‌دهد که یک سال دیگر ادامه بدهم. به طور کلی، حضور در نمایشگاه کتاب، به من حس خوبی می‌دهد. انگار در میان فرهنگ و ادب، غسل می‌بینم. آدم‌های عاشق کتاب به نمایشگاه کتاب می‌آیند. من هم عاشق کتاب هستم، پس دوست دارم آدم‌هایی با علاقه مندی های خودم را ملاقات کنم.

امروز خیال دارم و تمام جملاتی که چهل و چند روز اخیر در ذهنم گیر افتاده بنویسم. پس خودتان را برای یک پست طولانی آماده کنید. شما را نمی‌دانم، ولی من وقتی وبلاگ نویسهای مورد علاقه‌ام، پست‌های طولانی می‌نویسند، کلی ذوق زده می‌شوم. یک لیوان چای داغ برای خودم می‌ریزم. یک قلپ چای می‌نوشم و یک جمله می‌خوانم و خواندن را تا جایی که ممکن است کش می‌دهم. امیدوارم شما هم الان یک لیوان چای برای خودتان بریزید.

پدربزرگم، پدر مادرم، سرهنگ ژاندارمری بود. او در چهل سالگی با شیخ خیاط ملاقات می‌کند و در دم به او دل می‌بازد. آشفته حال روی پای شیخ می افتد و تقاضا می‌کند به شاگردی پذیرفته شود.