به عنوان لباس خانه، بلوز نارنجی، شلوار خاکستری و جوراب نارنجی پوشیده بودم. موهای من فرفری است. گاهی اوقات قدری موس به موهایم می‌زنم و رها می‌کنم. موهایم پیچ و تاب خوران دور سرم می‌ریزند. آقای شوشو موهای فرفری و بلوز نارنجی‌ام را خیلی دوست دارد.

بچه که بودیم تکلیف روز اول عید معلوم بود: خانه مادربزرگ به صرف سبزی پلو ماهی. همه دایی‌ها، زن دایی‌ها، پسر دایی‌ها و دختر دایی‌ها بودند. سفره می‌انداختند از این سر تا آن سر اتاق. به محض این که بزرگترها سفره را که روی زمین پهن می‌کردند، همه ما بچه‌ها می‌دویدیم روی سفره!

چه تعطیلات خوبی... پس از سال‌ها تعطیلات عید را با خوبی و خوشی گذراندم. خدایا صد هزار مرتبه شکرت!

سال 1395 چگونه گذشت؟

چهارشنبه سوری هم چهارشنبه سوری‌های قدیم!
یا آداب شرکت در مهمانی

داستانی از گلی ترقی می‌خواندم که به این عبارات رسیدم:

به پسربچه تخس گفتم: یک با دیگه به قلم پام لگد بزنی، پوستت را می‌کنم. نیم ساعت بعد که بچه هه دوباره سر و کله‌اش پیدا شد، گوشش را گرفتم و پیچاندم. بچه هه عر می‌زد. پرسیدم ننه بابای این کیه؟ هیچکس جواب نداد یا به روی خودش نیاورد که جواب بدهد

هر دو بیمار بودیم و من بیمارتر. به همین دلیل پیشنهاد کردم از رد و بدل هدایای ولنتاین صرف نظر کنیم. اما آقای شوشو مرا می‌شناسد. می‌داند عاشق گل هستم و عاشق مناسبت‌ها. حریص و پولپرست نیستم، ولی به نشان دادن عشق و محبت اهمیت می‌دهم. دلیل اصلی من برای پیشنهاد عدم رد و بدل هدیه این بود که جان نداشتم از جایم تکان بخورم و برای روز عشق، تدارک ببینم.

کتاب شفای زندگی لوییز هی را صدها بار خوانده‌ام. کتاب به صورت ورق ورق درآمده است. لبه کاغذهایش را انگار جویده‌ام. زیر تمام کلماتش خط کشیده شده و در تمام حاشیه‌هایش نوشته‌ام. تازگی یک نسخه جدید خریده‌ام. وقتی همسرم می‌خواست این کتاب را مطالعه کند، به جای قرض دادن کتاب، یکی دیگر برایش خریدم.

من و آقای شوشو در دو مرحله لباس‌های خود را خانه‌تکانی کردیم. این هم ماجراهای آن. بفرمایید:

به آقای شوشو گفتم:

- بیا آخر هفته یک جایی برویم. مثلاً شمال
- باشه. ولی دل من برای مشهد تنگ شده. بریم مشهد
- باشه. برویم مشهد. ولی دفعه بعدی شمال است ها. باشه؟
- باشه