تصمیم گرفته‌ام دیگر سالهای عمرم را نشمرم. نه این که از پیری یا مرگ وحشت داشته باشم، بلکه برای این مهم نیست چند ساله هستم. من در قلبم هنوز یک دختربچه پنج ساله و یا یک جوان هجده ساله هستم. جسمی که در آینه می‌بینم فقط نقابی است روی روح من.

عجب تعطیلاتی بود. به به! با توجه به پست قبلی که نوشته بودم چطوری دارم با زندگی کشتی می‌گیرم، خیلی نیاز به این تعطیلات داشتم.

این نوشته قبل از تعطیلات سه روزه خرداد نوشته بودم... اوضاع خیلی بیریخت بود و به این تعطیلات سه روزه شدیداً نیاز داشتم.

چند بار به آقای شوشو گفت بودم:
- من حتم دارم اینجا گروه کوهنوردی و طبیعتگردی دارد. بیا پیدای شان کنیم . این دور و بر پر از جاهای زیبا و ناشناخته است.

جلسه ششم حلقه هدف است. حیفم می‌آید که شش ماه است دوستان هر ماه به دماوند می‌آیند، ولی بجز باغ بغل دفتر، جایی از این سرزمین زیبا را ندیده‌اند. قرار گذاشتیم، امروز در میان طبیعت باشیم.

فکر می‌کنید بزرگ‌ترین دستاورد این سفر چه بود؟
بزگترین دستاورد این سفر، آموختن سرسره سواری بود!

روز آخر، یکشنبه 27 اردبیهشت:
تلفنی بلیت اتوبوس رزرو کردم. صبحانه خوردم. با دوستان عزیزم خداحافظی کردم، با آژانس به ترمینال مسافربری رفتم سوار اتوبوس شدم. وقتی بعد از تونل کندوان دم آش فروشی ایستادیم، کلی خوشحال شدم. آخ جون! این بار می‌توانم آش بخورم...

روز دوم، 24 اردیبهشت:
صبح زود بیدار می‌شوم که وضعیت ثبت نام‌ها و سایت را بررسی کنم. اینجا وای فای عمومی دارد، ولی فقط ساعت پنج تا شش صبح می‌توانم از وای فای استفاده کنم. بقیه ساعات روز، همه دارند از آن استفاده می‌کنند و سرعت اینترنت به شکل دردناکی پایین است.

انگار وقت رفتن است. ببینم می‌توانم چمدانم را به اتوبوس بدهم و به دستشویی بروم؟! بله! گیس گلابتون و داستان توالت. در مود وضعیت توالت اینجا هم خوهم نوشت. فعلاً بگویم ترمینال، تمیز، خنک است. حتی جایگاهی رایگان برای اتاق مادر و کودک دارد که مادران بتوانند پوشک بچه را عوض کنند و به کودکشان شیر بدهند.